MK
„Керамикопии“
Денови во самоизолација
„Керамикопиите“ се токму тоа – копии на деновите минати во принудна самоизолација или нивни реплики во керамика. Тие се, би рекла, еден вид архива на едноличноста. Лушпи кои се одвојуваат од лицето при секојдневното митарење, а потоа лесно можат да се подредат на полици, во фиоки, кутии. Па можат да се прелистуваат, разгледуваат, допрат и можеби така, повторно ќе се продре во вакуумот меѓу двете минути, кога секоја од нив се созда(ва)ла. Керамикопиите се призраци на деновите, мемории на чија површина се оцртува физиономијата на времето и неговите сенки.
На почетокот мислев дека секоја одломка ќе наликува на претходната, затоа што единствениот протагонист е моето лице. Но, се покажа дека секој момент на лупење, се случува под толку различни околности, што некако индиректно ја објаснува и моменталната надреална ситуација – исти денови различни. Сосема жив оксиморон.
Или оживеани маски, кои се одвојуваат од театарот кој ни стана дом, кој нè пикна во ќошот на нашите ужасно заплеткани кошмари и соништа, испреплетени и потонати во слоевита тишина, која сега владее со нашето постоење. Керамикопиите случајно се раѓаат на таа бизарно нереална сцена и веднаш ја напуштаат, налик на ритуал кој е неизбежен и дотолку потребен.
Сите овие денови на дистанца од светот, нема потреба да се бројат. Можат да се претопат во еден цел период, кој некогаш во иднина, можеби ќе добие и вистинско име, на пример, според бојата на нашето заедничко чувство на постојано набрекнат немир.
EN
“Keramikopii”
Days of confinement
The “Keramikopii” are exactly that – copies of the days spent in forced self-isolation made into ceramics. I would say, they are an archive of repetition. Fallen scales of the face after the regular daily moulting, which afterwards can be easily sorted on shelves, in drawers, boxes. Then, one can browse through and touch them, view deeper into their reflections, and therefore, enter the vacuum between the two minutes, when each of them was (being) created. As shadows of remembrance, they reveal the physiognomy of time.
In the beginning, I thought that every piece would resemble the previous one, because the only protagonist is my face. But it turned out that the moments of peeling manifest such a diversity, which indirectly explains the current surreal situation – same different days. A living oxymoron.
As revived masks they detach from the theater, which has become our home, and has pushed us into the corner of our terribly tangled dreams and nightmares, intertwined and immersed in the layered silence that now rules our existence. The keramikopii are accidentally born on that bizarre scene and very soon, depart from it, performing a ritual that is inevitable and so necessary.
There is no need to count these days hidden from the world. They can be dispersed into a single period of time, which in the future may be given an adequate name, for example, according to the color of our common feeling of accumulated turmoil.
April, 2020