Choreography Of The Conversation text

CHOREOGRAPHY OF THE CONVERSATION

Installation; Ceramics, text and photo performance

(Exhibition "The Edge of Words, 2023)

Stoneware and glazes, fired to 1200°C

"We are matter, we are visible but also invisible, prints in the ground, in the flesh, in the space between the vocal cords. We are the voice, rustling, whispering, screaming! We sigh deeply and create wind. Isn't it wonderful to watch the water ripple? We are the drops on the surface, we splash on the shore, and evaporate in the clouds. We fly, fly, weigh in the sky and it rains, pours, floods the earth. And we swim and dive against the waves, we wrestle in the mud and dig deep to have a peek at its core. Flames fly from inside, it burns and whistles, laughs and trembles. What is that fiery joy that lives over there? We crawl through the lava, we slide to the glaciers, we slide on the ice, too. We lick the ice and it melts. We bite off the cheeks of the icy rocks. Icebergs slip through our fingers, who knows where they go, no one can say. We blink and wake up in a meadow on top of the world, a bouquet of chamomile is stuffed in our nostrils and wild rosehips are smeared across our face, red juice is pouring down our throats. It's like the blood stream in our veins, lifting us off the grass and we run all over the mountain, pulled by gravity and drawn into the city lurking behind the slopes. We don't stop running, with engine speed we are overrunning the noise. We are inside, we are its sensory property. We spill over the walls, spread like a spectrum of untouchable colors. We color, scribble, cross out, tear the paper, and it crumbles into countless stars. We don't see them thrown in the trash. From there they fly into the night, while we slumber and sleepwalk in an atmosphere that constantly murmurs. We are the sound that wakes us and the light that breaks through the glass, the frequency of the day turning into night and vice versa. We stretch through the fog, blow it away and bring back the blue. With the waving of our hands, with the strands of hair, with the grip of our feet, we open holes in time. And everything flows through it. Through its vortex, all the meanings of this world pour out and unite. They break over the rocks and rise again. They splash and land in our palms.''

The group of the ceramic blocks is a visualized gesture, they are a community of tactile sequences. The composition is a fruit of movement, it is a choreography that takes place in the interspace of consciousness. In that rhythm, their anthropomorphic bodies grow in mutual relationship with the immediate environment, surrendering to touch even in moments of strong and potentially destructive influences.

Language is a virus, Laurie Anderson would say, and indeed, the words that connect us spread like a virus. If we let them.

February, 2023

КОРЕОГРАФИЈА НА (РАЗ)ГОВОРОТ

Инсталација; Керамика, текст и фото перформанс

(Групна изложба „На работ на зборовите“, 2023)

Каменина и глазури, печена на 1200°C

„Ние сме материја, ние сме видливи, но и невидливи, отпечатоци во тлото, во месото, во просторот меѓу гласните жици. Ние сме гласот, шумолиме, шепотиме, врескаме! Воздивнуваме длабоко и создаваме ветер. Зарем не е прекрасно да гледаме како ја бранува водата? Ние сме капките на површината, заплискуваме на брегот, испаруваме во облаците, летаме, летаме, натежнуваме на небото и тоа врне, истура, ја поплавува земјата. А ние пливаме, нуркаме и наспроти брановите, се препелкаме во калта, копаме длабоко и ѕирнуваме кон нејзиното јадро. Од таму се виорат пламени, тоа гори и пишти, се смее и трепери. Која ли е таа огнена радост што живее таму? Се вовлекуваме низ лавата, се лизгаме до глечерите, се лизгаме и по мразот, го лижеме мразот, а тој се топи, ги одгризуваме образите на ледените карпи. Санти мраз ни се лизнуваат низ прстите, којзнае кај одат, нема кој да каже. Замижуваме и се будиме на ливада на врвот од светот, со букет камилица напикан во нашите ноздри и диви шипинки размачкани по нашето лице, црвен сок кој се слева во грлото. Личи на крвта која ни тече низ вените, која нè крева од тревата, а ние трчаме низ планината, нè влече гравитација и нè вовлекува во градот кој бревта зад падините. Ние, не престануваме да трчаме, со моторна брзина ја надвикуваме бучавата. Ние сме внатре, ние сме нејзиното сензорно својство. Се разлеваме преку ѕидовите, се шириме како спектар од недопирливи бои. Ние боиме, шкртаме, прешкртуваме, ја кинеме хартијата, а таа се распаѓа во безброј ѕвезди. Не ги здогледуваме фрлени во ѓубрето. Тие од таму летаат во ноќта, додека ние спиеме и месечариме во атмосфера која постојано мрмори. Ние сме звукот кој нè буди и светлината што се пробива низ стаклото, фрекфенцијата на денот кој се претвора во ноќ и обратно. Се растегнуваме низ маглата, ја разнесуваме и го враќаме синото. Размавтани со рацете, со прамените коса, со стисокот на стапалата отвораме дупки во времето. А низ него протекува сè. Низ неговиот вител се излеваат и соединуваат сите значења на овој свет. Се прекршуваат над карпите и воскреснуваат. Се распрскуваат и слетуваат во нашите дланки.“

Групата керамички блокови е визуaлизирана гестикулација, тие се заедништво од тактилни секвенци. Композицијата е плод на движење, таа е кореографија која се случува во меѓупросторот на свеста. Во тој ритам, нивните антропоморфни тела растат во взаемен однос со непосредната околина, предавајќи се на допирот дури и во моменти на силни и потенцијално деструктивни влијанија.

Јазикот е вирус, ќе рече Лори Андерсон (Laurie Anderson), и навистина, зборовите што нè поврзуваат се шират како вирус. Ако им дозволиме.

февруари, 2023